بغض قلب

یه وقتی دلت میگیره ، چون یه کسی یا یه چیزی که خیلی واست مهم و با ارزش بوده رو از دست میدی 

یه وقتی دلت میگیره چون احساس تنهایی میکنی

یه وقتی دلت از یه نفر میگیره که رنجوندتت

یه وقتی غروب میشه ، پنجشنبه میشه ، پاییز میشه ، هوا سرد میشه ، برگا زرد میشه ، دلت میگیره

یه وقتی با یکی که دوستش داری بحثت میشه ، دلت میگیره

یه وقتی دلت میگیره چون از یه چیزی ، از یه کاری احساس گناه و شرم میکنی

یه وقتایی خسته ای ، با تمام وجودت خسته ای ، دلت میگیره

یه وقتایی دل تنگ یه نفر میشی ، جای خالیش کاری میکنه دلت بگیره

ولی ولی ...

یه وقتایی فقط دلت میگیره

" فقط دلت میگیره "

پیش اومده برات ؟

از چی ؟ هیچی 

از کی ؟ هیشکی

از کجا ؟ هیچجا

واسه چی ؟ نمی دونی

علت ؟ ...

فقط دلت میگیره .

هیچیت نیست . هیچی نشده . وقت خاصی نیست . اتفاق خاصی نیوفتاده . کسی چیزی نگفته . کسی کاری نکرده 

تو فقط دلت گرفته 

و چه مظلومانه که نمیدونی برای چی 

و چه مغمومانه که وقتی میپرسن، چته ؟ نمی دونی چی بگی

لعنت به اون لحظه ها ...

تنهایی

تعبیر تنهایی برای هرکسی متفاوته

واسه خیلیا ، امروز ، نبودن کسی که باهاش جیب کافه چی های شهرو پر کنند شده تنهایی! خیلی هم خوب.

من ولی اگه کافه گردی هم نکنم ، عکس دوتایی هم نگیرم ، پرسه های دوتایی خیابانی هم نداشته باشم به خودم تنها نمی گم

ولی تنهاترینم چون تعبیرم از تنهایی بیشتر نبود کسیه که باهاش اونجوری که میخوام حرف بزنم. همیشه بنده ی زبان بودم هرچند که اگه با من تو یه اتاق باشید و ساعت ها بشینید، من حتی چند کلمه هم حرف نزنم!

(کلاً من فکر کنم نافمو با تناقض و فرق و تفاوت بریدن و چه بد ! )

ولی همیشه بودن کسی که باهاش حرف بزنم رو به بودن شونه ای که روش گریه کنم ، تنی که توی آغوش بگیرم و دستی توی دستام ترجیح میدادم. و خب اصلاً جای تعجب نیست که این گوش شنوا رو هنوز پیداش نکردیم :) و شاید اصلاً جای تعجب هم نباشه که هیچوقت پیداش نکنیم !!

مثل یه فقیر که آرزوی اولش برای دنیا ریشه کن شدن فقره ، همیشه دنیای ایده آلم دنیایی بوده که همه یه دونه از اون خوباش داشته باشن!! :)

واسه همین، همیشه اگه خودم از نبود کسی که ساعت ها کنارش بشینم و بدون دغدغه حرف بزنم و قوت غالبمون چایی باشه - ترجیحاً بدون قند (!) - سعی کردم شنونده خوبی واسه اطرافیانم باشم.سعی کردم درد و دل بشنوم.سعی کردم که یاد بگیرم آروم کردن بقیه رو.دوست بودن و هیچوقت هیچ دوستی نداشتن رو!

آدم ولی بزرگتر که میشه ، خسته تر که میشه ، یه جاهایی که دیگه خیلی چیزا واست بی اهمیت میشن و دنیا برات هر روز بی ارزش تر میشه و در عوض دغدغه هات بیشتر میشن یکم تغییر میکنه. البته خیلی تغییر میکنه ( ولی چون همیشه انکار کننده ی تغییر در خودم بودم میگم "یکم" :)  ). دیگه حوصله ی قبل رو نداری همیشه خسته ای و هرچی هم که میخوابی یه خستگیه عجیبی رو از اعماق وجود حس میکنی!

اینجاست که دیگه گوش شنوا بودن و این قبیل مسائل میرن تو بایگانی ، قسمت قفسه ی " چرت و پرت ها " !!

خلاصه ، تو که یه روز مرهم درد همه بودی نه دیگه هستی و نه خودت مرهم دردی داری...

هر چه بگندد نمکش میزنند ، وای به روزی که بگندد نمک ...